De komst van de gutapercha in de 19e eeuw maakte hij het idee van een telegraafkabel over de oceaan werkelijkheid. Metalen kabels gewikkeld in guttapercha kunnen op de bodem van de zee worden gelegd. Elektriciteit kan er doorheen stromen zonder beïnvloed te worden door de zee.
Ingenieur John Watkins Brett legde de eerste onderzeese kabel over het Engelse Kanaal in 1851. Dit maakte het mogelijk om Groot-Brittannië succesvol te verbinden met het Europese continent..
Met dat, de aandacht ging naar het Noord-Amerikaanse continent: zou Noord-Amerika kunnen worden verbonden met Europa?? In die tijd, de kennis en toepassing van elektriciteit stonden nog in de kinderschoenen. Het was ook niet bekend hoe de onderwatertopografie van de Atlantische Oceaan er echt uitzag..
zelfs Morse, de uitvinder van de telegraaf, dacht dat een trans-Atlantische onderzeese telegraafkabel een onpraktisch idee was.
Project van de eerste trans-Atlantische intercontinentale onderzeese kabel
In 1854, De Britse ingenieur Gisborne kreeg de opdracht om een onderzeese kabel te leggen van New York naar Newfoundland. Maar er ontstonden problemen met de financiering van het project, dus ging hij naar New York om de hulp van investeerders te zoeken. Daar ontmoette hij Cyrus West Field, een rijke Amerikaan.
Field was jong en rijk. Hoewel ik geen technische kennis had, had een geweldig visioen van de verste toekomst. Na investeringen in de onderzeese kabel tussen New York en Newfoundland, Field wijdde zich onmiddellijk aan het ambitieuze project van een transatlantische onderzeese kabel.
Vanuit technisch oogpunt, de kabel die het Engelse Kanaal doorkruist en de transatlantische kabel zijn helemaal niet vergelijkbaar. Een rustige dag was voldoende om de kabel te leggen die het Engelse Kanaal oversteekt. En in die tijd moesten de schepen bijna drie weken of langer varen om de Atlantische Oceaan over te steken. Alleen het gewicht van de hele transatlantische kabel, de legmachines niet meegerekend, ver overtrof de capaciteit van elk schip van die tijd.
De Britse regering voorzag Field van de HMS Agamemnon, een van de grootste schepen van de Royal Navy. En de Amerikaanse regering de Niagara, van 5.000 ton. deze twee boten, de grootste in hun tonnageklasse destijds, ze waren speciaal aangepast zodat elk van hen de helft van de transoceanische kabel kon leggen.
De onderzeese transoceanische kabel het moest zeer resistent zijn en kon niet breken. Hoe dan ook, de kabel moest tegelijkertijd zeer flexibel zijn, anders was het moeilijk te plaatsen geweest. Ook, de vervaardiging ervan moet zeer nauwkeurig zijn. Integendeel, het kleinste defect kan instabiliteit en onderbreking van het elektrische signaal veroorzaken.
Eerste poging
De legvloot van Field voer vanuit Ierland verder 5 van augustus 1857. Na een succesvolle doortocht 355 zeemijlen, er is een ongeluk gebeurd. De lier defect. En alle kabels die waren gelegd, vielen in zee. Er was toen nog geen geschikte duiktechniek voorhanden om de kabels van de bodem van de zee te trekken.. De eerste poging werd als mislukt beschouwd.. veld verloren 355 nautische mijlen kabel en een investering van 100.000 ponden.
Tweede poging
De 10 juni- 1858, Fields konvooi vertrok voor de tweede keer. helaas, het konvooi kwam in een storm terecht voordat het zijn bestemming in het midden van de oceaan bereikte. HMS Agamemnon ontsnapte en bereikte haar beoogde bestemming zonder incidenten. Hoe dan ook, na de storm, de kabel is aangetast en heeft ernstige schade opgelopen. Na meer dan 200 zeemijlen leggen, de twee uiteinden van de kabel konden niet meer met elkaar communiceren. De tweede poging mislukte opnieuw..
Deze mislukking schudde het vertrouwen van de meeste investeerders. Velen eisten dat Field de resterende kabels zou verkopen om hun verliezen te dekken.. Er was ook een verontwaardiging in de media, met overal scepsis. Maar Field was vastbesloten om het opnieuw te proberen..
derde poging
De 17 juli- 1858, de vloot is weer vertrokken. In de 28 van juli, HMS Agamemnon en Niagara zijn met succes samengekomen in het midden van de Atlantische Oceaan om te beginnen met het leggen van de transoceanische kabel. Na het koppelen van de helft van de kabel in elk schip, de Niagara vertrok naar de Verenigde Staten en de HMS Agamemnon naar het Verenigd Koninkrijk. De 5 van augustus, de Niagara bereikte de kust van Newfoundland en de Agamemnon die van Ierland op dezelfde dag.
De 16 van augustus 1858, een bericht van koningin Victoria aan president Buchanan bereikte Noord-Amerika via een onderzeese kabel. Dit luidde een groots moment in de geschiedenis van de mensheid in..
Maar het lot was wreed. Een paar dagen later, de onderzeese kabel was losgekoppeld. Noord-Amerika kon geen duidelijk signaal meer ontvangen vanuit Europa. De onderzeese kabel waar Field zo hard aan had gewerkt om te leggen, was weer rommel en hij stond in diskrediet..
vierde poging
Maar Field liet zich niet door het lot verslaan.. In 1865 verscheen weer in Londen om zijn project van transoceanische kabel onder de zee. Dan, onderzoek naar kabeltelegrafie was goed ingeburgerd. Ook, het grootste schip ter wereld werd gebouwd, el Great Eastern. De Great Eastern zeilde in de 23 van juli. Maar twee dagen voor de reis naar Noord-Amerika, de kabel brak plotseling. De vierde poging mislukt opnieuw.
vijfde poging
The Great Eastern is weer vertrokken 13 juli- 1866. Kort daarna, slaagde erin om de kabel te vinden die de vorige keer was mislukt en bleef hem plaatsen. Deze keer was de poging eindelijk geslaagd. De twee kabels brachten Europa en Noord-Amerika dichter bij elkaar. Destijds, dit was een wonder van de tijd.
In meer dan tien jaar, Het veld faalde vijf keer en honderdduizenden ponden gingen door de afvoer. Maar toch gaf hij niet op. De uitgestrektheid van de oceaan was niet langer een onoverkomelijke barrière voor informatie.